Zoals in zoveel landen waar het economisch gezien niet bepaald voor de wind gaat werkt de hoofdstad hier als een magneet op mensen uit de provincie. Gelukzoekers trekken met duizenden, soms tienduizenden per dag naar Caïro om daar te proberen een beter bestaan op te kunnen bouwen. Omdat het aantal mogelijkheden om geld te verdienen niet evenredig meegroeit met het aantal inwoners dat Caïro telt, is het helaas ook vooral de armoede die groeit.
Dit is duidelijk zichtbaar als je door de meer afgelegen straten loopt of kijkt op de daken van appartementencomplexen waarop steeds meer krotten verschijnen. Je ziet ook dat vrijwel elk hoekje van Caïro benut wordt, een effect dat naarmate je dichter bij het centrum komt steeds duidelijker aanwezig is.
